Zainteresowałem się Rudolfem Labanem bo w swoich pracach często szukałem pewnej harmonii, wyznaczenia granic, przekraczanie ich. Odkąd pamiętam zawsze interesowałem się da Vincim.
To on podobnie jak Cornelius Agrippa i wielu innych stworzył rysunek pokazujący proporcje i budowę ciała ludzkiego. Interesował się także bryłami platońskim.
Laban w swojej pracy idąc podobną ścieżką stworzył wykres człowieka wpisanego dwudziestościan. Nie pokazuje on proporcji lecz zakres ruchu ciała ludzkiego. Myśle ze wojskowe podejście ojca pozwoliło Labanowi stworzyć schemat zapisu ruchu ciała człowieka z taką precyzją i logiką. Zainteresował mnie, bowiem ten dwudziestościan jest podstawą pokazania niedojże osobistej przestrzeni każdego człowieka (Kinesfera) to jeszcze wszystkie możliwe ruchy wykonane przez niego. Oparł ją na trzech wymiarach oraz trzech płaszczyznach i sferach aby opisać ruch. Jego schematów można znaleźć mnóstwo w internecie. Schemat ten także został pokazany na wystawie Poruszone Ciało w Łódzkim ms1 w 2017 r.
http://cojestgrane24.wyborcza.pl/cjg24/1,13,20987675,0,Poruszone-ciala–Choreografie-nowoczesnosci-w-Muze.html
To właśnie Dwudziestościan Labana jest punktem wyjścia do mojego projektu instalacji. Oba przedstawienia to tylko schematy. Pamiętajmy że w różnych czasach różne okresy zostawiają po sobie niezliczoną ilość schematów. Moją intencją jest wyjście z tego schematu. Ponieważ dwudziestościan pokazuje nam pewną ideę ruchu człowieka jest w pewnym sensie fikcją. Cóż żaden człowiek nie jest idealny. Dlatego personalizuję dwudziestościan. Każdy z nas jest przecież inny. Indywidualne osoby wychodzą właśnie z tego schematu. każdy z nas ma różne preferencje ruchowe, inną budowę ciała częściowo ograniczającą ruchy, lub uwalniającą je. Nie mogę powstrzymać się, wejść do takowego dwudziestoscianu i sprawdzić jak będzie on wyglądał przy opisie moich ruchów. Jak moje asymetryczne ciało zdefiniuje tą bryłę.
Jest jeszcze coś wartego do powiedzenia, Dwudziestościan oparty na ekspresji jest skierowany ruchem na zewnątrz. Natomiast Dwunastościan do wewnątrz. Podobny zabieg zastosowałbym do dwunastościanu. Tak jak przy dwudziestościanie mogę pokazać ekspresje czy zachowania extrawertyczne, tak Dwunastościan Introwertyczne. Czy przy asymetrycznym ciele wychodzi na jaw pewne patologia ruchu ukazująca nam różne blokady zablokowania w naszym ciele. Ciekawe jest to że odpowiedniość między kontami w dwudziesto ścianie a maksymalnym kątem osiąganym podczas ruchu ludzkich kończyn jest taki sam. Dla mnie pewnym świadectwem harmonii schematu kinesfery jest fakt że Dwunastościan ma tyle wierzchołków ile ścian ma Dwudziestościan. Czyż to nie złoty podział?
http://www.interklasa.pl/portal/dokumenty/pabich/s5b2.htm
Rudolf Laban urodził się w 1879 roku w Bratysławie (Cesarstwo austro-węgierskie). Ojciec był marszałkiem i gubernatorem Bośni i Hercegowiny. W dzieciństwie dużo podróżował. Studiował sztukę i architekturę w Paryżu. Tam zają się także i teatrem, i pantomimą. Zajmował się tańcem, teatrem, był topologiem, malarzem, architektem, pianistą i kompozytorem. W okresie międzywojennym jego kariera się rozwijała bardzo szybko, stworzył ponad 25 szkół techniki ruchu Labanowskiego. Był urodzonym nauczycielem. Był choreologiem, choreografem, wykładowcą i autorem licznych publikacji. W 1930 roku został mianowany Dyrektorem Ruchu Teatrów Państwowych w Berlinie, oraz Baletmistrzem Opery Państwowej. Miał być odpowiedzialny za ruch i taniec w całych Niemczech. Niemcy podporządkowały sobie całkowicie kulturę i sztukę i stojąc w sprzecznosci z poglądami Labana rezygnowały z jego pracy. Odwołano go z funkcji kierownika otwarcia Igrzysk Olimpijskich w 1936 roku w Berlinie. Jeszcze przed wojną Laban i jego techniki zostały zakazane i zapomniane. A on sam musiał zejść do podziemia po czym w trakcie wojny uciec z kraju. Trafił do Anglii pod opiekę Lisy Ulmann.
Jeszcze w trakcie wojny Laban jako twórca choreologii zaczą analizować ruch robotników w fabrykach przyczyniając się do poprawy wydajności w fabrykach Anglii. Tak powstała Ergonomia. Powojenne czasy dla Labana też były ciężkie. Podupadał on na zdrowiu. Mieszkał z Lisą najpierw w Newtown, potem w Manchesterze, gdzie Ullman prowadziła szereg kursów Labanowskich dla nauczycieli dzieci i młodzieży. Z powodu niemieckiego obywatelstwa nie mógł znaleść pracy, jednak w końcu podjął współpracę z Bradford Civic Theater oraz później Gritish Drama League. Tak zwane Art Of Movement Studio funkcjonuje do dziś. Z powodu pogarszającego się stanu zdrowia Laban był izolowany do głównego nurtu prac, ale czerpał dużo radości z towarzystwa angielskich nauczycieli, którzy licznie przybywali na kursy i szkolenia z programu, który opracował wcześniej dla szkół Brytyjskich.
„Rudolf Laban zmarł w 1958 roku w Addlestone. Wielki umysł swoich czasów, choć nie zawsze zrozumiany, to uznany za twórcę nowej ery tańca. Nie był autorem genialnych choreografii, ale twórcą genialnych dzieł, w których eksperymentował z różnymi aspektami tej sztuki. W pracach swoich konfrontował przestrzeń, źródła ruchu, obsady, tradycji, ekspresji, gest, abstrakcję i dźwięk – a także reakcje publiczności. Pozostawił po sobie wiele prac i książek, ale przede wszystkim uczniów i kontynuatorów. Laban nie był tancerzem sprawnym technicznie, ale miał prezencję i osobowość, która magnetyzowała publiczność. Miał ogromny wpływ na swoich studentów, ich życiorysy i drogi życiowe. Dla wielu spośród nich praca z Labanem stała się kamieniem milowym w ich życiu i twórczości.”
fragment z Wikipedii.
